با ورود امام به فرانسه، مقامات آن کشور که خود را مهد دموکراسی می داند، از امام خواستند هیچ گونه سخنرانی و مصاحبه نداشته باشند و در اجتماعات نیز شرکت نکنند تا اینکه... .
با شنیدن خبر فرار شاه، احمد نزد امام آمد و از حضور جمعیت زیاد و انبوه گزارشگران خبر داد و گفت همه منتظر شنیدن صحبت شما هستند. امام در جواب گفتند: الان به دلیل نزدیک شدن وقت نماز فرصت کافی برای این کار نیست.
بحمدالله ما بر همه جهان مسلط هستیم. پهپادی که زدند را سپاه نزد؛ ارتش زد. هشت نفر از این افسران را برای تشویق به حج برده بودند. همه درجات عالی داشتند. همین ها جت ساختند. من در مدینه با پنج نفر از آنها و در مکه با سه نفر دیگر هم اتاق بودم. آقا برای کسی که دکمه را زده بود انگشتر می فرستد. اما به نام سپاه تمام شد.
زمان کوتاه بود و دکتر حبیبی موفق به تهیه منزل مستقلی برای امام نشد و ناچار ایشان چند روزی را در محله کشان پاریس ساکن شدند.
به گزارش جماران، دهکده نوفل لوشاتو هر چند، دهکده ای کوچک و بسیار آرام است؛ اما در تاریخ ایران یادآور انقلابی بزرگ به شمار می رود. این دهکده که در 35 کیلومتری جنوب غربی شهر پاریس قرار دارد، آخرین منزل گاه امام خمینی(س) پیش از بازگشت پیروزمندانه به ایران در دوازدهم بهمن 1357 بود. با فشار روزافزون رژیم شاه که از فعالیت های سیاسی امام در نجف بیمناک بود، حضرت امام سرانجام مجبور شد تا روز 12 مهر 1357 شهر نجف را به سوی کویت ترک کند اما دولت آن کشور نیز به خواست دولت ایران از ورود امام جلوگیری کرد تا وی سرانجام رهسپار پاریس شود. روز 14 مهر رهبر انقلاب ایران وارد پاریس شد و در منزل یکی از ایرانیان در محله«کشان» اقامت گزید اما موقعیت آپارتمانی محل، ازدحام زیاد ملاقات کنندگان و دیگر مسائل سبب شد تا حضرت امام خواستار تغییر این مکان شود. تنها دو روز بعد بود که آقای دکتر عسگری، از ایرانیان نوفل لوشاتو به گرمی پذیرفت تا امام در خانه وی مستقر شود. اقامت حضرت امام در آن دهکده حدود چهار ماه( 116 روز ) به طول انجامید و بسیاری باور دارند و حق هم همین است که هجرت امام به پاریس، تحولی بسیار مثبت در روند انقلاب پدید آورد. ساکنان قدیمی این دهکده زیبا، همان هایی که حضور بنیانگذار جمهوری اسلامی را در نوفل لوشاتو به یاد می آورند، از محل اقامت امام به عنوان منزل آیت الله یاد می کنند. در آن ایام کانال دوم تلویزیون فرانسه گفت وگویی با اهالی نوفل لوشاتو کرده و نظرشان را درباره همسایگی با[آیت الله] پرسیده بود. همگی آن ها، از این بابت اظهار خوش حالی کرده بودند. «ندا» دانشجوی فرانسوی گفته بود: «امیدوارم دیگر ملت های دربند، پیشوایی مثل آیت الله خمینی داشته باشند.» حضرت امام پیش از عزیمت به تهران در پیامی از مهمان نوازی دولت و ملت فرانسه تشکر کرد و نوشت: «بسم اللّه الرحمن الرحیم، در این موقع که پس از چهار ماه توقف پرحادثه در خاک فرانسه، برای خدمت به وطنم می‌خواهم اینجا را ترک کنم، لازم می‌دانم از دولت فرانسه که وسایل امنیت و آزادی بیان را برای اینجانب مهیا نمود، و از اهالی محترم که با حس انساندوستی علاقۀ خود را به آزادی و استقلال کشور ایران اظهار داشتند تشکر کنم. امید است مهمان‌نوازی دولت و ملت فرانسه و حس آزادیخواهی آنان را فراموش نکنم. و از زحماتی که به همسایگان و اهالی نوفل‌لوشاتو دادم معذرت می‌خواهم. امید است احترامات اینجانب را بپذیرند.» اکنون و بعد از 41 سال از آن ایام که چشم دنیا به این دهکده کوچک اما خبرساز خیره شده بود، مردم نوفل لوشاتو آرام و بی هیاهو زندگی عادی خود را ادامه می دهند. در تابلویی که در ورودی این محل نصب شده است، آمده: «نام نوفل لوشاتو برای همیشه در تاریخ روابط ایران و فرانسه ثبت شده است و ملت ایران همواره میهمان نوازی ملت فرانسه و استقبالی که از امام خمینی(ره) رهبر کبیر انقلاب اسلامی و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران به عمل آمد را به یاد خواهد داشت...» همچنین همه ساله و در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران، مراسمی در این محل به همت رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و سفارت ایران در فرانسه با حضور جمعی از ایرانیان و علاقمندان برگزار می شود.
امام در بخشی از پیام خود آورده اند: پیش من مکان معینی مطرح نیست؛ عمل به تکلیف الهی مطرح است، مصالح عالیه اسلام و مسلمین مطرح است.
امام به حجت‌الاسلام مروارید دستور دادند به جای ایشان از دانشجویان پذیرایی کرده و تدابیر لازم را برای شام، محل استراحت و بازگشت آنان فراهم کنند.
در روزهای آخر در نوفل‌لوشاتو جنب و جوش زیاد بود. تقریباً همه احساس می‌کردند که دارد این اوضاع و این روزها به انتها می‌رسد. واضح و روشن نبود که چه پیش می‌آید. مردم به صورت خانوادگی یا تک تک داخل اتاق امام می رفتند و با بیان احساس درونی‌شان از ایشان خداحافظی می کردند.
